| In mei 2022 zijn we gaan kijken hoe
óns eiland was veranderd. In het kort: het was schokkend, afgrijselijk!
Door de uitbarsting was een groot deel van ons beeldgeheugen gewist. |
| Als we op het eiland waren, verbleven
we bijna altijd in de omgeving van Todoque. Al onze vertrouwde plekjes
bestonden niet meer of waren niet meer te bereiken. Het eiland was
in het westen door de uitbarsting in tweeën gedeeld. De enige weg
die daar het zuiden met het noorden verbindt was er niet meer. Todoque
was met al zijn huizen, met de winkels en bedrijven, zelfs met de
kerk helemaal bedolven en weggeschoven richting oceaan. |
| Toen wij probeerden de lavastroom vanuit
het zuiden te bekijken stuitten we op een afgesloten weg Hij hield
gewoon op: hij bestond niet meer. Bovendien bleek dat er bij de bedolven
weg nog steeds zeer gevaarlijke zwaveldampen uit de krater kwamen
en daarom was de hele omgeving daarvan verboden gebied. |
We moesten een gigantische omweg maken:
eerst door de tunnel naar het oosten van het eiland en dan naar de
zuidpunt met de zoutpannen en dan weer naar het noorden. Een omweg
van ongeveer 120 kilometer!
In de omgeving van waar ooit het buurtje La Mancha was, lag helemaal
geen lavastroom, maar zo ver het oog reikte een dikke laag geelgrijze
as. De laatste dagen dat de vulkaan actief was had hij enorme hoeveelheden
hete as over het eiland uitgestort en omdat de wind tijdens die uitbarsting
noordelijk was, is de meeste as ten zuiden van het lavaveld terechtgekomen. |
| Die dikke laag as had overigens dezelfde
desastreuze gevolgen voor huizen en bananenplantages als de enorm
dikke laag lava meer naar het noorden. |
|
