| Scanno: de moeite waard |
Wel sympathiek is dat elke gids over Scanno zegt dat het stadje zeker de moeite waard is te bekijken. En dat is ongetwijfeld het geval. Als je Scanno vanuit het westen komt 'binnenvallen', sta je meteen in het naast het stadje gelegen centrum. Het is daar erg moeilijk om te parkeren. Ik denk daarom dat de meeste toeristen dan ook niet in Scanno zullen stoppen, maar gewoon zullen doorrijden. Ze weten dan echt niet wat ze missen. Ik zie tot mijn verbazing dat Scanno buitengewoon grote huizen heeft, terwijl het van oudsher een dorp van herders is. Van herders denk je nou niet bepaald dat ze in palazzi en grote herenhuizen leven.
En in het oude stadje worden praktisch alle huizen gewoon gebruikt. Het is zeker geen dood stadje.
Men is gewoon trots op het verleden.
Een rondgang door het stadje begint eigenlijk bij de kerk, maar die laten we even links liggen. Al snel blijkt de ware aard van Scanno: de straatjes zijn smal, dikwijls zijn het trouwens geen straatjes maar trappen, de huizen zijn hoog en oud en er lopen veel steegjes onder de huizen door. Er valt in Scanno op een klein oppervlak ongelooflijk veel te zien.
Duidelijk is ook dat er nog overal gewoond wordt. Bijna alle balkonnetjes en trappetjes voor de huizen zijn onbegaanbaar door de grote hoeveelheid bloeiende planten, voornamelijk geraniums en petunia's, die er zijn neergezet. De mensen houden van hun dorp! Het is overal ook opvallend schoon en dat is iets wat je zeker niet van alle Italiaanse stadjes kunt zeggen!
We zien dat veel huizen oude deuren hebben die omlijst zijn door soms prachtig gebeeldhouwde ornamenten.
Die ornamenten uit de barok vinden we ook in veel balkonnetjes terug.
Rondom een petieterig pleintje staan een paar banken en daarvan wordt gebruik gemaakt door een paar mannen die de laatste voetbaluitslagen van luid commentaar voorzien. Ze storen zich allerminst aan onze aanwezigheid, net zomin als een moeder en haar dochter die op de trap zittend mopperen over de vreselijke regenbui die net is overgetrokken.
Jong en oud heeft elkaar, hoewel er waarschijnlijk op een dag niet zo heel veel gebeurt, altijd wel wat te vertellen.
Scanno leeft echt en overal waar we langskomen worden we vriendelijk gegroet. Tot de kerkklok begint te luiden. De oude mensen, vrouwen vooral, spoeden zich op hún manier naar de kerk. Dat valt in Scanno met de steile straatjes en de trappetjes bepaald niet mee. Daarom willen ze niet dat we ze fotograferen.
De kerk zelf biedt aan geen enkele kant een bijzonder aanzicht.
De rondgang besluiten we met een ijsje bij het restaurant van het dorp. En al likkend zien we gebeuren wat ik al dacht: de toeristen komen de bocht om en rijden door. Allemaal. Eigenlijk wel zo prettig! Als we na onze reis door Italië een week of twee thuis zijn kijk ik eens op internet of Scanno soms nog iets te bieden heeft wat ik niet ben tegengekomen toen ik er zelf was. En dat blijkt nog aardig wat te zijn. Gelukkig hoef ik dat mezelf niet te verwijten omdat die andere bezienswaardigheden min of meer aan het oog onttrokken zijn. Er zijn door heel Scanno verspreid nog acht (8!) andere kerken. Van de buitenkant is echter, op werkelijk één uitzondering na, nauwelijks te zien dat dat kerken zijn. Ze zien er gewoon uit als zeer oude huizen. En verder? Verder blijkt het, tot mijn grote verrassing, in de winter een geliefde wintersportplaats te zijn met een behoorlijk aantal pistes en langlaufmogelijkheden. Dat is iets waar we in de klamme warmte van de afgelopen zomer toen wij er waren nou echt niet aan gedacht hebben. Wintersport! In Scanno. Gezien de hoge, beschutte ligging (1050 meter) eigenlijk niet eens zo heel erg vreemd. Voor de wintersport zal ik er ongetwijfeld niet naar toe gaan, maar als ik 's zomers nog eens in de buurt van Scanno kom, dan zal ik zeker nog een paar uurtjes op zoek gaan naar de verborgen schoonheden. © Ben de Graaf Bierbrauwer |
