Een ander deel van Egypte dan de Western
Desert wordt tegenwoordig druk bezocht: De Sinaï. Aan de Rode Zee
liggen een groot aantal holiday-resorts. De zon- en zee-aanbidders
trekken hier massaal naar toe. 'Altijd zon' is beslist een goede reclame.
Hurghada, Sharm el Sheik en Nuweiba liggen aan zee aan de rand van
de Sinaïwoestijn.
Voor de meeste toeristen blijft de Sinaïwoestijn zelf een terra incognita.
Hooguit bieden de touroperators een half dagje Sint Catharinaklooster
aan. Toen wij er waren zijn we vrij uitgebreid door de Sinaï getrokken.
We reisden vanaf een zeer luxe hotel in Hurghada in enkele dagen naar
Caïro, dwars door de Sinaï. We ontdekten een totaal andere woestijn
dan de zandwoestijn aan de westelijke kant van de Nijl. |
 |
| Aan het eind van de lange rit van Luxor
naar Hurghada zagen wij een voorproefje van wat wij in de Sinaï zouden
tegenkomen: geen zándwoestijn maar een rótswoestijn, gelukkig wel
met goede, geasfalteerde wegen! In een rotswoestijn met smalle rotspaden
is het niet alleen voor de passagiers, maar ook voor de chauffeur
echt wel behoorlijk eng. |
Toen wij er waren, was Hurghada nog
niet zo in trek als tegenwoordig, maar voor ons was het er al veel
te toeristisch. We liepen er wat rond, maar vonden het uiteindelijk
veel plezieriger om bij het hotel te lummelen bij de zee.
De Rode Zee zag er vanaf het strand prachtig uit. Ik had geen idee
waarom de Rode Zee de Rode Zee heet. Ik zag de mooiste kleuren, maar
geen rood! |
 |
De zeereis van Hurghada naar Sharm
el Sheik viel ontzettend tegen. De boot (het bootje!) was te klein,
de wind waaide stormachtig van de verkeerde kant, de golven waren
veel te hoog en in het bootje was het veel te warm. Kortom: het was
geen pretje op zee.
We waren blij dat we in Sharm el Sheik van het bootje af konden en
in een zeer luxe bus naar 'ons' resort konden rijden en direct verder
naar het Sint Catharinaklooster. Dat móet je 'gedaan' hebben.
Het klooster was een fikse tegenvaller: het was om de een of andere
reden niet te bezichtigen. Een deurwachter-monnik was onvriendelijk
onvermurwbaar en liet ons niet binnen. Het klooster zag er overigens
net zo onneembaar uit als de deurwachter: een nurks gebouw! |
 |
 |
| We keerden dus zonder iets gezien te
hebben terug naar het resort. Het resort was voor ons echt bedoeld
om even uit te rusten en dat deden we dan ook een dagje. De Rode Zee
was dus niet rood, maar wel lekker warm en een dagje niks doen was
best wel prettig na drie weken rondreizen. |
 |
De volgende dag moesten we per se toch
nog iets doen. En natuurlijk deden we dat dan ook. Wat dat 'iets'
was wisten we niet en ook wisten we niet dat we voor dat 'iets' ongelooflijk
vroeg in de morgen (half drie of zo!), terwijl het nog pikdonker was,
op pad moesten. Het bleek dat het de bedoeling was dat we de zonsopkomst
boven op de Mount Sinaï zouden afwachten.
Het eerste stuk naar de berg gingen we met de bus naar het Sint Catharinaklooster.
Vandaar moesten we te voet naar de hoogste berg, de Heilige Berg,
in de omgeving van het klooster. Alles te voet. Uren lopen! Het pad
naar boven was trouwens geen pad maar een eindeloos lange trap: 'The
Steps of Repentance' (3000 treden!).
We waren nog net op tijd op de Mount Sinaï om de zon boven het fantastische
Sinaï-massief te zien opkomen: een magisch moment! Schitterend! |
|
