De reis naar Tibet eindigt inderdaad
nogal abrupt. We komen doodop door de lange rit door het hooggebergte
bij het hotel aan. Bij het avondeten krijgen we te horen dat we maar
het beste meteen naar bed moeten gaan, omdat we morgenochtend zeer
vroeg moeten opstaan voor de vlucht naar Chengdu in China.
Die vlucht is adembenemend, niet omdat het vliegtuig niet goed is,
maar omdat we iets meemaken wat we waarschijnlijk nooit meer in ons
leven zullen meemaken. We vliegen méér dan zes uur over de besneeuwde
bergen van de Himalaya! Zes uur met 950 km per uur! Allemaal bergen
van boven de zesduizend meter! Onvoorstelbaar.
In Chengdu is alles totaal anders dan in Lhasa. Daar oorverdovende
stilte en rust en in Chengdu oorverdovende herrie, druk, luidruchtig
verkeer en miljoenen mensen op straat. Dan besef je dat we weer in
de beschaafde wereld zijn!
Het maken van foto's in Tibet was voor mij een hele klus. In 2000
had ik een voor die tijd goede camera, maar het probleem zat er daar
zeker niet in. Helaas kon ik vanwege het gewicht van het geheel maar
een lens meenemen (80-200mm). De camera was analoog, met rolfilms
dus, en daar begint eigenlijk de moeilijkheid pas goed mee. Ik moest
thuis voor de reis al bedenken hoeveel films en met welk ASA-getal
ik moest meenemen. Ik koos voor drie weken voor 20 filmpjes met 400
ASA. Ik wist absoluut niet wat mij in Tibet te wachten stond. Een
flitser kon ik, mede vanwege het gewicht, ook niet meenemen. Uiteindelijk
heb ik met die beperkingen de foto's genomen.
Ook problematisch was dat ik heel veel landschapsfoto's vanuit de
rijdende bus moest nemen. De slechte wegen en de vreselijke vering
van het mobiel hielpen niet echt mee om vlijmscherpe foto's te kunnen
maken. En dan waren er nog de enorme lichtcontrasten. In de sneeuw
werd alles overbelicht, onder de regenwolken werd alles onderbelicht.
Het was voortdurend schipperen met het instellen van de snelheid en
de grootte van het diafragma.
Pas zeer kort geleden besloot ik de foto's die ik bij een reisverslag
had geplakt (dus gelukkig met tekst!) te bekijken en te digitaliseren
en waar nodig enigszins te verbeteren. Graag zou ik nog een keer naar
Tibet gaan met een digitale camera, want die maakt alles veel gemakkelijker.
Je kunt desnoods een onderwerp 10 maal opnemen en de beste opname
eruit kiezen.
Om nog een heel andere reden zou ik er natuurlijk nog wel eens naar
toe willen: Hoezeer is in die 16, 17 jaar daar alles veranderd? Ik
zou het graag met eigen ogen willen zien. Ik denk echter dat het er
nooit van zal komen. De dertien uur durende vliegtocht staat ons zeer
tegen. |