albanievanvalbonenaar

Albanië | Van Valbonë naar ...

Klik op de kaart om deze te vergroten

De eindbestemming van vandaag is onbekend. Geen idee waar we zullen belanden. We zien wel. Het eerste stuk dat we rijden kennen we dus al van de heenweg. Er gebeurt weinig anders dan dat ik op de kronkelige weg nu echt blaren op mijn vingers krijg. Grappig, nou ja grappig?, is dat we ergens onderweg bij de elektriciteitscentrale in een barretje koffie willen drinken. Espresso en cappuccino lukt niet erg vandaag omdat er geen elektra is! Dan maar Turkse koffie. Verder stoppen we om te picknicken heel toevallig op precies hetzelfde plekje waar we gisteren ook hebben geluncht. Nu zijn er geen roepende uilen, maar wel kikkertjes in het watertje langs de weg. Het zijn geelbuikkikkers, zoals twee wegwerkers ons lieten zien.

Twee geelbuikkikkers

Veel paarsblauwe klokjes

Hier en daar een bewoond huis

Vreemd groen begroeide bergen

Veel gele bremachtige struikjes

Ook veel mij onbekende bloemen

Overal watervallende bergbeekjes

Wat we allemaal tegenkomen onderweg! Sommige dingen zijn echt te gek!

Zo langzamerhand vinden we dit doodnormaal

Maar dit, dit slaat toch werkelijk alles! Helaas, niet goed waar te nemen: een volwassen koe op de achterbank!

Bij de wegsplitsing waar we gisteren linksaf gingen rijden we nu rechtdoor in de richting van Kukës. De weg is net zo eindeloos kronkelig als waar we vanmorgen reden. Er komt geen eind aan. Dan, als we echt een beetje genoeg van al dat gedraai krijgen, worden we door een wel heel zeldzaam fenomeen getroffen. Voor ons rijdt een Jeep of iets soortgelijks met een echte volwassen koe op de achterbank. Een koe op de achterbank?! Ik wil de auto passeren om er een foto van te maken, maar de Jeep rijdt, ook in de bochten, steeds verder van ons vandaan. Het lukt me uiteindelijk niet om de koe in te halen. Het zorgt wel voor enig vertier, want hoe mooi het landschap onderweg ook is, met beekjes, sneeuw, veel bloemen, geen bewoning en af en toe een beest op de weg, na vijf uur rijden weet je het wel zo'n beetje.

Een paar kilometer voor Kukës begint de autosnelweg richting Tirana, waar we overigens niet naar toe willen. Een echte oprit naar de weg laat zich wat moeilijk vinden, maar eenmaal op de autosnelweg is alles werkelijk super. Echt super! Een hele vlakke vierbaans autoweg, zonder bochten, met goed verlichte tunnels. Schnurgerade naar de eindafslag. Met 120 km! Ongelooflijk! De weg gaat helaas niet helemaal naar Tirana of Durrës. Op een gegeven moment wordt het weer een gewone Albanese weg, inclusief alle narigheid van dien. Bij een splitsing maken we de definitieve keus om niet naar Tirana te gaan, maar een camping op te zoeken in de buurt van Durrës.

Ergens zullen we iets niet helemaal goed gedaan hebben, want we komen op een straat naar Durrës terecht waar alle auto's van Albanië zich voor ons verzameld hebben. Uiteindelijk komen we toch stapvoets verder en kunnen het laatste eindje naar de stad zelfs gebruik maken van een vierbaansweg. Deze weg is nog niet helemaal klaar en is zeker geen autosnelweg, want er is geen middenbermafscheiding, langzaam verkeer is toegestaan, er zijn alleen maar gelijkvloerse kruisingen en er zijn talloze uitritten van fabriekjes, winkels, kantoren die hun wegrijdende bezoekers lozen op de snelweg. Er is inderdaad wel een vluchtstrook, maar die wordt door verkeer uit de andere richting gebruikt. Ezelkarren, vrachtwagens, gewone auto's. Dat is best behoorlijk schrikken! Durrës is een grote havenstad en die laten we daarom rechts liggen. We hebben er niets te zoeken. Wij zoeken naar de camping Pa Emer in Karpen en vinden die na een paar keer vragen. De camping staat op een oud oorlogsnest uit de tijd van Hoxha.

Het kunstmatige toeristeneilandje van Pa Emer

De recreatiezaal van de camping!

Er staan op het terrein een flink aantal grote bunkers. Deze hebben nu een andere bestemming gekregen. Een is bergplaats voor onderhoudsspullen voor de camping, een andere is recreatieruimte met tafeltennistafel en tafelvoetbalspel. We zoeken een nogal ongelukkig plekje uit met uitzicht naar het kunstmatige eilandje in de zee en daarna eten we lekkere vis in het campingrestaurantje, praten wat met andere campinggasten en gaan vroeg naar bed.

De dag na deze tocht is een rustdag. We doen de hele dag eigenlijk niets. Zwemmen in zee trekt ons niet aan, omdat het water er erg drabbig uitziet. In de zon zitten lukt ook niet zo erg, want de zon laat zich maar sporadisch voluit zien. Af en toe miezert het een beetje.

--- Wat wij onderweg nog meer tegenkwamen ---