| Dakhla had veel te bieden. Allereerst
gingen we de oude stad in. We huurden een fiets en gingen naar het
postkantoor om postzegels te kopen. Onderweg merkten we dat er een
verkeersbord door iemand werd bediend als er mensen waren die de straat
wilden oversteken. Geen verkeerslichten, dat is duur en vaak is er
geen elektra. En zo heeft er iemand ook nog een baantje! |
| Bij het postkantoor aangekomen bleek
dat de rijwielverhuurder vergeten was te vertellen dat er geen remmen
op mijn fiets zaten. Je moest er afspringen. Gelukkig leverde dat
geen al te grote problemen op, vooral omdat er maar weinig verkeer
was. Het was toch wel even schrikken. |
| In het postkantoor was men niet echt
ingesteld op een invasie van twee Nederlanders – Ilse en ik – die
wat kaarten naar ouders, vrienden en kennissen wilden sturen. Aan
de andere kant van de balie parelde het zweet uit het voorhoofd van
de mensen die moesten uitrekenen wat dat allemaal wel moest kosten.
Het duurde ongeveer twintig minuten voordat wij met postzegels de
deur uit konden gaan. De Western Desert ten voeten uit! |
| De middag brachten we door met het
rondkijken in de oude stad, Al Qasr. Ook hier was het eigenlijk meer
een ruïnestad dan een plaats waar gewoond werd. |
| Toch waren hier nog vrij veel huizen
bewoond. De mensen waren er zeer gastvrij: we werden een paar keer
uitgenodigd om een kopje thee te komen drinken! We zaten opeengepakt
in het huiskamertje van de lange thee te genieten. Ik heb de foto
terwijl ik buiten stond door een raamopeningetje moeten maken! |
| Tegen de avond gingen we een lange
tocht over de woestijn in de omgeving maken. Op een kameel! |
| Het was weer eens een andere manier
om een zonsondergang mee te maken. De nacht viel zo snel dat we nóg
een keer van de ongelooflijk stralende sterrenhemel en flitsende meteorieten
konden genieten. We stapten in bed en deinden nog aardig lang na! |
|
