| Het begin van de weg van Murzuq naar
de wadi Uan Muhugiagg is een kaarsrechte asfaltweg door het zand naar
de horizon. Onderweg valt toch nog wel het een en ander te beleven.
Het is werkelijk ongelooflijk, maar middenin die gortdroge zandwoestijn
is een put waar een herder zijn enorme schapen- en geitenkudde laat
drinken. Een eind verderop zien we een zeer ondiepe grote plas water
waarin een paar blauwe reigers naar voedsel zoeken. Op de weg komen
we ook een soort moderne transhumance tegen. Er worden kamelenkuddes
en ook schapen, geiten, ezels en paarden met vrachtwagens van de ene
plaats naar de andere gereden. Om een betere plek om te grazen te
vinden? Of gaat alles naar de slacht? |
| ... om mijn onderweg naar de wadi Uan Muhugiagg gemaakte foto's te bekijken. |
Na een flink aantal kilometers naar
het westen over 'de weg naar de horizon' staat net buiten Ubari een
enorme wegwijzer: er staat "50 km" op, maar de rest van de tekst is
alleen leesbaar voor mensen die Arabisch kunnen lezen en begrijpen.
Onze chauffeur zegt dat dat bord de weg aangeeft door de woestijn
naar de Akakus.
Die weg blijkt een track te zijn door een totaal ander soort woestijn.
De bodem ligt bezaaid met rotsblokken, soms klein, soms groot. Ergens
– in een onafzienbare woestijn is het altijd 'ergens' – liggen de
resten van een oerwoud, versteend en daardoor nauwelijks herkenbaar
als oerwoud. Een onafzienbaar veld van versteende boomstompen met
hier en daar een overeind staande versteende stam. |
| ... om mijn onderweg naar de wadi Uan Muhugiagg gemaakte foto's te bekijken. |
Uiteindelijk leidt de 'weg' naar een
van de vele wadi's in het zuidwesten van Libië. Dit is de streek waar
de oudste vindplaatsen van menselijke activiteiten in Noord-Afrika
zijn aangetroffen.
Wij houden een stop bij de wadi Uan Muhugiagg. Het is de wadi waar
veel petrogliefen in de oeverwanden zijn gekerfd. Deze inscripties
zijn gemaakt door jagers uit de oertijd en ook door rondtrekkende
nomaden. Die nomaden trokken met hun vee in de gortdroge zomers met
hun kuddes van de wadi naar de de bergen van de Akakus. Die transhumance
vond volgens wetenschappers al vanaf 7000 jaar geleden plaats. Overal
lieten de jagers en de nomaden sporen achter: inscripties, tekeningen
en zelfs mededelingen.
De wadi is ongeveer 10 kilometer lang en loopt van noordoost naar
zuidwest. De wanden aan de zuidzijde liggen de hele dag in de schaduw
en daardoor zijn de inscripties nauwelijks zichtbaar. Op de wanden
aan de noordkant staat de zon de hele dag en zijn de inscripties duidelijk
te zien door de schaduwwerking.
De meeste petrogliefen daar zijn voorstellingen van dieren die in
Noord-Afrika voorkwamen: leeuwen, giraffes, struisvogels, nijlpaarden
en moeflons. Daar heb ik de foto's gemaakt, maar zelfs daar waren
de inscripties soms moeilijk te vinden en te fotograferen. |
 |
 |
| ... om mijn in de wadi Uan Muhugiagg gemaakte foto's te bekijken. |
|
