| De debatten in het Sera-klooster |
Versiering bij het Sera-klooster. |
| (De versiering van de kloosters is
altijd heel erg kleurrijk en bestaat voornamelijk uit plantaardige
motieven. Vaak is bijvoorbeeld de lotusbloem te herkennen. De bedoeling
van de versiering is om aan te geven dat de mens net als planten en
dieren deel uitmaakt van de kosmos. Bij het intensief, aandachtig
bekijken van de versiering begint bij de beschouwer de verdieping
van het bewustzijn om door te dringen in de leer van het Boeddhisme.
De versiering is dus niet alleen een kunstzinnige uiting van het Boeddhisme,
maar heeft tegelijk de functie om de mens open te stellen voor de
Boeddhistische leer.) |
| Het Sera-klooster zelf heeft niet echt
veel te bieden. Er zijn wel fraaie rotsschilderingen die al behoorlijk
oud schijnen te zijn. Deze worden, gezien de heldere kleuren die ze
hebben, waarschijnlijk wel regelmatig opgefrist. |
De Sera-kora in beeld. |
| (Overal langs de kora, die met de klok
mee gelopen moet worden, zijn er rotsschilderingen voor de meditatie.
De teksten daarbij - sutra's - zijn steeds delen van de geschriften
van het Boeddhisme.) |
Deze getrouwde vrouw loopt de Sera-kora alleen. |
| (Bij het begin van haar meditatierondes
heeft ze acht kiezelsteentjes bij zich en na elke hele ronde legt
ze een steentje neer op de plek waar ze begonnen is. Als ze er acht
heeft neergelegd heeft ze dus acht rondes (= acht keer de afstand
van de kora) afgelegd. Zij is op deze foto alleen, maar meestal wordt
de kora door de pelgrims samen met bekenden gelopen. Na de meditatieronde
gaan ze dan samen gezellig uitrusten met yakboterthee.) |
Het interessantst in het klooster zijn
de zogenaamde debatten in de kloostertuin. Deze vinden daar iedere
middag plaats. De jongerejaars monniken, zo'n 250 (!) 'overhoren'
elkaar in de stellingen van de Boeddhistische leer. Dat gebeurt in
de Tibetaanse kerktaal. Voor de Chinezen is die, net als voor ons,
abracadabra. Zelfs de gewone Tibetanen kunnen die niet verstaan. Op
mijn vraag of er ook Chinese monniken zijn krijg ik geen antwoord.
Dat vind ik veelbetekenend!
In de kloostertuin is het een enorm lawaaiige toestand: een monnik
staat op ongeveer twee meter van een in lotushouding zittende monnik
en komt met een vraag luid schreeuwend en met een krijgshaftig handgeklap
plotseling naar voren tot vlakbij de zittende en blijft stokstijf
bij de zittende wachten op het antwoord op de vraag. Is het antwoord
goed dan trekt de vragensteller zijn 'kralenkrans' over zijn arm naar
boven. Is het antwoord fout of niet goed genoeg dan wordt de kralenketting
boven het hoofd van de zittende een paar maal rondgedraaid. Is het
antwoord heel erg verkeerd dan wordt de zittende met het kralensnoer
twee maal achter op het hoofd geslagen. |
 |
 |
 |
 |
 |
De vraag wordt gesteld terwijl de zittende monnik zeer aandachtig luistert.
De zittende monnik heeft antwoord gegeven en wacht af wat de vragensteller met de kralenketting gaat doen.
Het lawaai van de klappende handen
en het dreigende geschreeuw bij de vraag is werkelijk ongekend. Fascinerend,
intrigerend. De hele sessie gaat ongeveer een uur of anderhalf zonder
ophouden door en dan worden de rollen van vraagsteller en antwoorden
omgedraaid. Ergens in het midden van de tuin zit, zo te zien glimlachend,
een oudere, 'hogere' monnik die af en toe wordt geraadpleegd of wel
het juiste antwoord is gegeven.
Het einde van deze 'studiemiddag' maken wij niet meer mee, omdat wij
nog 'boodschappen' (= souvenirtjes kopen) moeten doen op de Pelgrimsmarkt
op het Barkhorplein in Lhasa. Op de markt worden een paar geweven
handtasjes (Chinees?) en een authentiek Tibetaans gebedsmolentje ons
eigendom. |
| Terug in het hotel valt ons gebedsmolentje
uit elkaar en blijkt er in het cilindertje een papieren gebedsrolletje
te zitten. Ineens begrijpen we dan waarom alle pelgrims met gebedsmolentjes
rondlopen. |
|
