| Een nostalgische toer over de Peloponnesos |
| Deel 23 |
| Neapoli lijkt zo'n beetje het einde
van de Peloponesos, maar met enige moed en durf kan men nog een stukje
verder en dat is werkelijk zeer de moeite waard. Ongerepte natuur
en een paar mooie dorpjes met de witte huizen tegen de bergen aangekleefd. |
Pal voor Agios Nikolaos zie je een
schitterend gelegen kerk met kerkhof en dan komt er een tocht die
vroeger praktisch onmogelijk was en enkele jaren geleden zelfs alleen
maar te voet kon worden gemaakt. Toen: drie uur te voet over een geitenpaadje
naar het haventje van Profitis Ilias. Nu: over asfalt in tien minuten!
Vroeger was het al ver weg van de bewoonde wereld en dat is het nog
steeds. Sowieso waagde geen enkele toerist zich naar dit werkelijk
adembenemend mooie Griekse plaatsje. En ook nu komt er geen toerist.
Het blijft heel erg tijdrovend om er te komen. Gelukkig maar! Zo blijft
er tenminste nog een piepklein stukje Griekenland echt Grieks. |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Vanaf dat zuidelijkste puntje van Griekenland
moet je een heel eind over dezelfde weg als waarop je gekomen bent
weer terug naar de bewoonde wereld. Je komt dan eerst bij Monemvasia.
Monemvasia is tegenwoordig een van de weinige plaatsen aan de oostkant
van de Peloponnesos die beslist een must is om te bezoeken.
We waren er in 1965 langsgereden zonder verder te kijken. Het was
een eiland en je kon er alleen maar met natte voeten naar toe. In
1982 kwamen we er weer langs en het eiland was toen verbonden met
het vasteland door een dam met een brug. Uiteraard zijn we toen de
vreemde rotsklont van 300 meter hoog met een beneden- en een bovenstad
goed gaan bekijken.
Alles was er puur Byzantijns, maar het waren slechts resten van huizen
en kerken die we zagen. De benedenstad was voor ons een rommelige
oninteressante boel. De bovenstad was alleen zwetend en hijgend te
bereiken over een in de rots uitgehakte trap. Helemaal boven was verreweg
het interessantst omdat daar nog het een en ander overeind stond en
je had daar natuurlijk ook een prachtig uitzicht naar alle kanten
over de zee. Eigenlijk bleef Monemvasia voor ons een tamelijk gesloten
Byzantijns boek. Dat bleek later toen we in 2021 de reisgidsen raadpleegden
voor weer een bezoek.
Tegenwoordig trekt de bijzondere rots erg veel toeristen, omdat het
voor iedereen na een bezoek aan de Byzantijnse stad Mystras een mooie
aanvulling is op de kennis over het Byzantijnse rijk in de Middeleeuwen.
Zowel in de boven- als in de benedenstad zijn de gebouwen en de kerken
prachtig gerestaureerd. Veel huizen worden nu zelfs weer bewoond;
er zijn nu (souvenir)winkeltjes, restaurantjes, kortom de stad leeft
weer.
Wij wilden dus in 2021 Monemvasia opnieuw gaan opzoeken. Helaas bestond
de camping tegenover de rots niet meer en hoe we verder ook zochten,
er was in de buurt van de bezienswaardigheid geen enkel plekje te
vinden waar we ons campertje ook maar voor een uurtje konden neerzetten.
In de wijde omtrek was er zelfs in de bermen van de weg niet te parkeren.
Overal stonden grote Duitse campers en gehuurde auto's. We hebben
toen helaas de rots rechts moeten laten liggen en zijn doorgereden
naar de camping aan de Zaritsibaai. |
 |
 |
 |
 |
| Er is ook een geheel andere weg om
naar de camping aan de Zaritsibaai te gaan. Die andere route leidt
vanuit het zuiden vanaf Skala door het bergachtige, vrijwel onbewoonde
binnenland en komt uiteindelijk ook aan de oostkust bij Leonidion. |
| Een richtpunt om de juiste weg naar
Leonidion te nemen is het witgekalkte klooster van Aghios Nikolaos
Sinyza dat zeer hoog aan de ingang van een prachtige kloof ligt. Aan
de andere kant van die kloof ligt Leonidion. |
| Leonidion zelf is wel levendig, maar
toch wel enigszins teleurstellend. Het is het enige dorp in de wijde
omtrek waar winkeltjes en restaurantjes zijn, maar verder is er niet
veel vertier, waarschijnlijk omdat het niet direct aan zee ligt. De
strandjes liggen een paar kilometer van het dorp af. Van Leonidion
naar de camping Zaritsi loopt de weg steeds langs de kust. |
| In 2013 en 2016 waren we ook al eens
op de camping Zaritsi neergestreken. Er was toen aan het strand een
visrestaurantje met zeer verse in de baai gevangen vis. In 2021 bestond
dat niet meer, maar er was wel aan de weg een restaurantje bijgekomen
met een ongelooflijk uitgebreide kaart met allemaal specialiteiten
die stuk voor stuk de tong streelden. Een waar genot om daar te eten! |
| Natuurlijk gingen we nooit naar die
camping vanwege de mogelijkheid om daar lekker te kunnen eten, hoewel
dat een prettige bijkomstigheid was, maar vanzelfsprekend altijd voor
die wondermooie kalme zee. Wat zullen we die missen! |
|
